Die twee maanden vakantie zijn voorbij gevlogen. Ik bracht mijn dagen al liggend aan het zwembad, verstopt achter een boek, met kriebelend zand tussen mijn tenen en een dikke lach op mijn gezicht door. Ik dronk drankje na drankje leeg, at ijsjes met hopen en liet mijn smaakpapillen de vrije loop. Er werden een hoop zwoele zomeravonden gevierd en ik heb er met volle teugen van genoten. De laatste dagen kon ik haast niet wachten om terug naar school te gaan. Maar na twee uur stilzitten in een klaslokaal waarvan de muren naar mijn gevoel met de minuut sneller op me af leken te komen bedacht ik me. In het middelbaar leef je van vakantie tot vakantie, daar had ik het laatst nog over met mama. Om de eerste dag van het schooljaar toch nog positief af te sluiten besloot ik dit kleine lijstje met lichtpuntjes te maken. Een klein lijstje met kleine dingetjes die een lach op mijn gezicht toverden. ♥ Iemand hebben om samen mee naar school te kunnen fietsen ♥ Niet alleen op een bankje moeten gaan zitten. Wat een opluchting toen ik mijn vriendinnen zag! ♥ De vakantieverhalen van anderen horen ♥ Samen met mijn beste vriendin en beste vriend in de klas zitten, joehoe! ♥ Het zien van de nieuwe eerstejaars! Altijd spannend ♥ Dat onze klas over het algemeen wel meevalt ♥ In zedenleer als enige in de klas mijn hand durven opsteken ♥ Toch één vertrouwde leerkracht gehad hebben vandaag ♥ Al een hoop gelachen met mijn lieve vriendinnetjes ♥ Een achtste uur hebben dat best goed meeviel ♥ Een huiswerkvrije dag, haha. Ik geniet er nog even van! ♥ Het feit dat het niet regende toen ik naar huis fietste. Liefs, Eline
1 Reactie
Bijna een jaar geleden vond ik een klein, roos kaartje hangend aan mijn fietsstuur. "School. Ik wil best wel wat leren, maar ik ben geen dom sponsje, Loesje", stond erop. Nieuwsgierig als ik ben zocht ik op het internet naar "Loesje". Sindsdien ben ik helemaal weg van haar quotes. Als ik even niet zo goed in mijn vel zit beuren ze me altijd wel op. Ik heb vaak even een klein duwtje in de rug nodig om me beter te voelen. Dit zijn mijn favoriete quotes voor op zulke momenten, misschien heb jij er ook wat aan!
Mijn zus en ik hebben wel eens ruzie. We treiteren, irriteren elkaar tot het uit de hand loopt. Ik zeg dingen waarvan ik weet dat ik ze beter voor mezelf houd. Het floept er gewoon uit. Soms wens ik dat ik geen zus had, dat zou het allemaal veel makkelijker maken. Ik voel me schuldig bij die gedachte. Ik houd van mijn zus, zou voor haar door het vuur gaan. Zonder haar weet ik niet hoe ik het zou moeten doen, maar met weet ik soms evenmin. Ik vind het moeilijk om een goede grote zus te zijn.
Dat ik van lijstjes maken houd, klinkt jullie waarschijnlijk niet onbekend in de oren. Dingen die ik niet mag vergeten, die ik nog wil doen, boeken die ik heb gelezen, films die ik heb gekeken ... Ik neem me al een hele tijd voor om een bucket list te maken. Een lijst met allerlei dingen die ik nog wil doen in mijn leven. Ik weet dat alle doelen behalen vrijwel onmogelijk is, maar proberen zal ik zeker. Ik zette me deze ochtend aan mijn bureau en schreef enkele zaken op. Een aantal dingen had ik al in mijn hoofd en verder snuffelde ik het internet af voor inspiratie. Dit is mijn bucket list!
Jongens toch, mijn onhandigheid kan niet op. Ik kan amper nog door een open deur lopen zonder tegen het kozijn aan te botsen. Je raadt ook nooit wat er gisteren gebeurde: het begon te regenen en mama en ik liepen snel naar buiten om de kussens binnen te halen. Misschien was ik iets té enthousiast. Ik zette misschien twee stappen en hup, daar lag ik al. "Dat wordt een mooie blauwe plek", zei ik tegen mezelf. Maar goed, ik kan er wel mee lachen. Als er iets is waar iedereen het wel over heeft, is het het weer wel. De afgelopen week mochten we genieten van (voor ons) tropische temperaturen, liep ik lekker in mijn bikini rond en at ik zomerse ijsjes. Er werd gezellig met vriendinnen gekletst, gebabysit en al eens gesnuffeld in de uitverkoop. Ook ging ik langs bij de kapper, want de zomer vraagt ne eenmaal om een zomerkapsel. Ben je benieuwd naar mijn kleine hoogtepuntjes en dingen die mijn week maakten?
Oma was jarig. We bezochten haar vorig weekend om het samen te vieren. 64 is ze nu. Best nog jong voor een oma, niet? Wat werden we weer heerlijk verwend! We aten lekkere aardbeientaart, bezochten het jaarlijkse Rozenfeest, hadden een fotoshoot (met oma als model!) , maakten flauwe grappen en genoten van het zonnetje. Ik mag van geluk spreken met mijn toffe oma. Ze grapte dat ze er "in gedachten bij is" op vakantie. "We zullen er een extra bord bijzetten aan tafel!", vervolgden we. Zo gingen we een tijdje door. Ik fotografeerde dat weekend bijna alles: van oma's stijlvol ingericht interieur tot ons dessert. Het leek me leuk om dat aan jullie te tonen. Kijk je mee?
De gespannen sfeer op de speelplaats voor het examen, die vind ik wel fijn. Iedereen jut elkaar een beetje op. Het enige wat ik minder amusant vind, is het feit dat sommige mensen aan iedereen willen vertellen hoeveel ze wel niet geleerd hebben en hoe goed ze het allemaal wel niet kennen. Daar kan ik me wel aan ergeren. Ik bedacht me de week voor mijn examens dat ik misschien toch beter iets vroeger was begonnen. Maar zo snel als die geachte verscheen, verdween ze weer. 'Het komt wel goed. Je kan de tijd nu eenmaal niet terugdraaien', suste ik mezelf toe. Dit is waarom een examenplanning en ik niet zo goed samen gaan.
Ik liep twee dagen rond als een kip zonder kop. Van her naar der zonder er bij na te denken. Stress kreeg de bovenhand. Ik was zenuwachtig, praatte verschrikkelijk snel en lachte zonder er iets bij te voelen. Dat alleemaal voor één ding: mijn openbaar examen viool. Ik haastte me naar het conservatorium. Ik was er klaar voor: gisteren had ik goed geoefend. Het zat erin. Beter zou het niet meer worden. Ik maakte mijn viool klaar en probeerde op mijn ademhaling te letten. Het meisje dat juist gespeeld had, kwam de kamer binnen. Ik schatte haar een jaar of 12. "Ging het goed?" vroeg ik. "Goed genoeg", antwoordde ze glimlachend. "Ik sta nog te trillen op mijn benen! Vergeet niet de namen van je stukken te zeggen!" vertelde ze met vrolijk glinsterende ogen. Nog één te gaan en dan was het mijn beurt. Verdoofd sprong ik van de ene voet op de andere. Mijn leerkracht kwam binnen. Het was aan mij. Ik besloot mijn vingers te vertrouwen. Hen het werk te laten doen dat ze al honderden malen geoefend hadden, mijn hoofd leeg te maken en ervan te genieten.
Wat lijkt het me toch leuk om anoniem te bloggen! Een beetje dagboekachtig, lekker geheimzinnig. Ik denk er al een tijdje over na. Gewoon opschrijven wat er in je opkomt, het lijkt me heerlijk. Nu let ik op wat ik schrijf, wetend dat mijn ouders meelezen. Maar mama en papa moeten niet alles weten ;-). Ik kwam een tijdje geleden op een anonieme blog terecht. Een mama die schreef over dingen uit het alledaagse leven. Ik vind het erg leuk om een kijkje in andermans leven te nemen. Maar echt anoniem bloggen? Is dat iets voor mij? Het enige wat ik vervelend vind aan mijn blog, is dat mijn ouders elke letter meelezen. (Trek je het niet persoonlijk aan, mama en papa). Ik wil af en toe gewoon eens openhartig zijn (zonder dat jullie meelezen). De stap zetten om een heel nieuwe blog te beginnen ben ik niet van plan. Ik ga het zo oplossen: bij een blogpost waarvan ik liever niet heb dat ze meelezen, zet ik dat boven aan. Dat zal bij persoonlijkere artikelen zijn. Papa vond het alleszins een goed idee. Zo, dan zijn jullie op de hoogte. Wat vind jij ervan?
Ik denk dat ik een blogdipje heb. Niets serieus, met mij gaat het goed, is zit soms gewoon een beetje vast. Ik wil heel graag schrijven en met leuke dingen komen, maar mijn inspiratie is soms ver te zoeken. De ideeën die ik heb komen er niet uit zoals ik wil, ben weer een beetje te perfectionistisch. Ook maak ik mezelf wijs dat ik geen tijd heb, maar dat is niet zo. Er is altijd tijd, het hangt er gewoon van af hoe je ze benut. Ik heb nu vooral even zin om alles van me af te schrijven. Het gaat een beetje verschillende kanten uit: van respect tegenover elkaar, mijn mening over bepaalde dingen, wat ik belangrijk vind, vioolstress en romans. Lees je mee?
|